Je weet wel die stem die van binnen tegen je praat. Ik deed dat nooit. Sterker nog ik hoorde hem niet. Totdat ik Erwin de Boer ontmoette en hij me hier bewust van maakte.
Ik schuif aan tafel bij zelfstandig ondernemer Luc Beerens in Gouda met zijn collega’s Erwin en Hedwig. Die heb ik nog niet eerder ontmoet. Met een kop koffie erbij vertel ik kort wie ik ben en wat ik doe. Ik vertel ze over mijn ontmoeting met Luc, waarbij hij mijn stroom om zelf te schrijven en te posten heeft opengezet. Daar krijg ik direct reacties van ze op. Dat wat er in je zit en waar je van gaat stralen, dat is je ding en daar komen mensen op af. Zodra je er over na gaat denken, wordt het nep. Dat zien mensen en wordt het gekunsteld. Ja, helemaal waar en mee eens.
Ik vertel ze over mijn hobbel en schroom om in het openbaar te delen wat ik schrijf. Dat ik mentaal op onderzoek uitging wat daar achter zit. Erwin stelt me de vraag of ik het ook fysiek heb onderzocht. Goede vraag en nee, ik denk het niet. Na twee blogs voelde ik geen inspiratie meer om te schrijven. Ik ga nadenken over wat mensen nu verwachten te lezen. En dat blokkeert. Ik voel en schrijf dan niet meer vanuit mezelf.
Ik nam ze mee in het ‘palletje’ in mijn hoofd dat zo maar om kan slaan. Dat ik van super energiek, creatief en positief naar volledig uitgeschakeld, negatief en depressief kan schieten. Waarop Erwin zegt dat het de kunst is om te luisteren naar je fluisterstem. Hoe harder deze stem in jezelf gaat roepen, schreeuwen zelfs, hoe minder je je omgeving verstaat. Wow, mooi beeld. In mijn eigen woorden: voelen en handelen naar wat je voelt.
Erwin vraagt of ik wil weten welke overtuiging erachter zit, waardoor ik niet toegeef aan mijn fluisterstem.
We gaan naar een grote, lichte ruimte, trekken onze schoenen uit en Erwin vraagt me om rustig te gaan staan en mijn ademhaling te observeren. Die zit hoog en is onregelmatig. Ik doe mijn ogen dicht en voel mijn oogleden flikkeren. Ik probeer mijn ademhaling naar mijn buik toe te brengen. Met een glimlach denk ik terug aan de zwangerschapsyoga. Daar heb ik geleerd hoe ik moet ademen. Precies tegenovergesteld bleek toen.
Ik doe mijn ogen weer open en Erwin stelt mij de vraag om de situatie te beschrijven waarin ik me negatief en slecht voel: Het is zaterdagochtend, ik ben net wakker, sta naast mijn bed en voel een enorm zwaar en bedompt hoofd. Het schommelt van binnen, mijn hoofd wil en kan niet, maar het moet. Ik moet naar het hockeyveld met mijn dochter, ik ben coach.
Dan krijg ik een briefje met de vraag: wat is mijn gedrag? Die leg ik een stukje verderop op de grond. Ik ga over op de automatische piloot en doe wat er moet en van me verwacht wordt. ‘Wat zijn mijn capaciteiten in deze situatie?’, vraagt Erwin. Ik antwoord: ‘Dat de generaal in mij doet en handelt. Ik doe alles vanuit mijn hoofd, mijn lichaam daaronder voel ik niet.’ Wat zijn mijn overtuigingen? Ik vind mezelf waardeloos. Wat is mijn identiteit? Ik ben niks, niemand. Wat is mijn missie? Overleven.
Brrrr, ik zit helemaal in de situatie, verstar, ga op slot en mijn spieren staan op spanning. Ik voel het verstikkende, boze gevoel met ontploffingsgevaar naar alles en iedereen om me heen.
Dan stappen we uit het afgelegde pad. Hoe ziet dat pad eruit? Het is een zwalkend pad en de laatste drie briefjes liggen heel dicht bij elkaar. Het verstikkende ontploffingsgevoel, afschuwelijk. Erwin zag hoe mijn lichaam zich vernauwde en ik een kille, holle blik in mijn ogen kreeg.
We springen even op en neer om de situatie los te laten. We doen dit nog een keer, maar nu met een situatie waarin ik me positief en energiek voel. Daar hoef ik niet lang over na te denken en voel de energie al binnenstromen.
Ik ben een weekje alleen in Griekenland. Het is warm, ik ben op het strand, voel me lekker en kan de hele wereld aan. Mijn energie stroomt, er is ruimte (mijn armen zwaaien letterlijk door de ruimte), licht, warmte, mijn ogen stralen en ik heb een grote glimlach op mijn gezicht.
Wat zijn mijn capaciteiten? Ik kan genieten van iets actiefs doen, maar ook van niets doen. Alles is goed. Wat is mijn overtuiging? Dit is wie ik ben, dit is Marloes. Wat is mijn missie? Met mensen in contact zijn, verhalen schrijven en mensen met elkaar verbinden.
We stappen weer uit de situatie en kijken naar mijn afgelegde pad. Ik zie een rechte lijn met een sierlijk bochtje erin. De briefjes liggen dicht bij elkaar en het pad voelt heerlijk!! Ik straal, dit is Marloes. En toch in mijn achterhoofd de andere Marloes die altijd om de hoek kan komen zetten…..
Erwin vraagt hoe ik me voel, los van dat hij ziet hoe ik straal. Ik voel me heerlijk en vertel hem dat er heel veel vragen in me op komen. Hij zegt dat we het hier afsluiten en dat de rest vanzelf komt. Wát? Wow, wat een cliffhanger!! De antwoorden op al mijn vragen komen vanzelf. ‘Echt’ zegt hij. Hmmm, ik hoor en snap wat hij zegt en toch wil ik het nu weten.
Ik trek mijn schoenen weer aan en voel emotie opkomen. Ik voel dankbaarheid voor de handreiking van Erwin om me (ongevraagd) te helpen. Wat ben ik blij dat ik mijn kwetsbaarheid zomaar heb durven uitspreken. Ik ben hem dankbaar en zeg hem dat. Hij vult aan: ‘het is niet alleen dankbaarheid voor mij, ook dankbaarheid voor jezelf’. En hoppa, ook deze zo raak.
We gaan terug naar de andere ruimte. Ik ben er vol van, hoor mensen naast me praten, maar kan niet goed luisteren naar wat ze zeggen. Ik voel de behoefte om dit op te schrijven en pak mijn laptop erbij.
