Ik heb je niet meer nodig en laat je los. Dat is heel fijn en doodeng tegelijk. Want afscheid nemen van iets waar ik gewend aan ben, vind ik heel moeilijk. Waarom? Omdat ANGST, mijn grote en vaak slechte raadgever, zich er dan altijd even mee bemoeit. ‘Zou je het nou wel doen Marloes?’

Donker en leeg

Ik ben je gaan slikken, omdat ik toen niet verder kwam. Ik was te lang over mijn eigen grenzen heen gegaan. In een baan, waarin ik goed functioneerde, maar waarin ik niet gelukkig was en die me veel energie kostte. Ik viel uit met fysieke klachten. Daarna werd het donker en leeg, terwijl ik juist zo graag verder en vooruit wilde. Heel moeilijk en frustrerend vond ik het, dat het me niet lukte. Ondanks mijn sterke wil en grote inzet. Ik vond het doodeng om je toe te laten in mijn leven. Voor anderen veroordeel ik je absoluut niet. En vind ik het juist geweldig dat je bestaat en kunt helpen. Voor mezelf wel. Ik schaamde me voor je en vond je ook eng. Het idee alleen al, dat ik dan niet meer 100% zelf in control was.

Gek of ziek?

De eerste stap om een afspraak met je bijbehorende arts te maken, was groot voor me. Het gaf me toch een etiket vond ik. De afspraak zelf was een openbaring. Geen geitenwollen sok tegenover me. Integendeel, een leuke vlotte man en een verhelderend gesprek met humor. Waarna ik tot inzicht kwam dat ik niet gek of ziek was, maar dat ik mezelf te vaardig heb gemaakt in piekeren. En dat piekeren mij heel veel tijd en negatieve energie kostte die niets opleverde. Wat zou er gebeuren als ik die tijd en energie overhield voor andere dingen? Wauw, het idee van die ruimte gaf me direct een hoera-gevoel. Nog zonder te weten wat daarvoor in de plaats kwam.

Doorbijten

Het opbouwen van je dosering viel me niet mee. Sterker nog, ik vond je vreselijk en kon haast niet geloven dat je me echt meer ruimte en energie ging geven. En nee, ik verwachtte niet dat jij alle wonderen zou gaan verrichten. Ik geloofde wel heel sterk in onze samenwerking. De vriendelijke arts gaf mij het vertrouwen, dat ik echt even moest doorbijten in de opbouwfase. Mijn drive hielp me om door te zetten en het lukte inderdaad. Na vier weken voelde ik het eerste lichtpuntje. En kon ik mijn spanning loslaten en vertrouwen op het proces, waarin ik al onderweg was.

Gouden combinatie

Jij hebt me heel goed geholpen om dat hardnekkige piekeren, waarvoor ik zomaar een Koninklijke onderscheiding had kunnen krijgen, stukje bij beetje te verminderen. Jij en de gesprekken met mijn psychologe waren een gouden combinatie. En hebben ervoor gezorgd dat ik dichter bij mijn gevoel en intuïtie ben gekomen. En nu veel meer van daaruit leef, durf en doe.

Eeuwig dankbaar

Ik ben geen betere of andere versie van mezelf geworden. Maar de versie, zoals die er al was. Die van binnenuit verder is gaan bloeien. Brrrr, toch een kleine huivering hoor. Want man, wat was dat soms spannend en voelde ik me op momenten teer en kwetsbaar. Dit grote, mooie groeiproces heb ik kunnen doormaken met jouw steun. En daar ben ik je eeuwig dankbaar voor. Je was er voor me en gaf me ruimte en vertrouwen. Dat is wat je me teruggaf voor het piekeren!!

Loslaten

En toen kwamen mijn tranen. Ik ga iets loslaten waar ik heel lang aan gewend ben geweest. Een routine, die me structuur en zekerheid geven. En een plek waar ik heel veel leuke, verschillende en inspirerende collega’s heb leren kennen. Met een goed gevoel kijk ik terug op de verschillende functies die ik heb gehad en de koffies, borrels en of fijne gesprekken met collega’s.

Weet je het wel zeker dan?

Ja, ik ga dit loslaten voor iets nieuws en onbekends. Ik ga mijn vleugels uitslaan en voor mezelf beginnen als tekstdirigent voor ondernemers. Omdat ik geloof in de boodschap klip-en-klaar op papier, ontvangersgericht geschreven. Ik ga op avontuur, de wereld buiten de bank verder ontdekken en mijn bijdrage eraan leveren. Ik heb er zin in!!

Gehoord en gezien
Dan vraagt hij aan Jip: ‘is er ook iets waar je tegenop ziet dit schooljaar?’ ‘Ja’, zegt hij, ‘tegen de Cito-toets, daar kan ik echt gespannen voor zijn en bang dat ik die niet goed maak’. ‘Wow’, zegt de meester, ‘wat knap dat je dat van jezelf weet en zo goed aan mij kunt vertellen, daar krijg ik kippenvel van.’ Ikzelf ook instant. Wat een mooi antwoord van de meester, Jip wordt gehoord en gezien.
De meester gaat verder en zegt ‘dus dat is iets waar ik je bij kan helpen dit jaar. Weet je hoe ik dat zie? Je maakt de toets, gaat naar huis en de volgende dag gaat de zon gewoon weer op en is het leven even normaal en leuk als altijd.’

Zo hé dacht ik voor de 2e keer. Wat een krachtige en mooie weergave van hoe het inderdaad is, maar je lang niet altijd zo kunt zien als je in de spanning/ stressmodus schiet.

Even leuk en normaal als altijd
Niet veel later hoor ik Jip deze woorden tegen zijn oma zeggen, die gespannen is over een test die ze de volgende dag moet maken. ‘Oma, weet je, je maakt de toets en los daarvan gaat morgen gewoon de zon weer op en is het leven even normaal en leuk als altijd’. Ik zie dat zijn woorden aankomen bij oma. De volgende dag krijgen we een appje van haar dat haar spanning was gezakt en ze veel steun had gehad aan de woorden van Jip. Weer had ik kippenvel. En liet ik de meester weten dat zijn woorden niet alleen Jip, maar ook zijn oma (en ons!) hielpen.

De kracht van woorden (en een leerkracht)…..is enorm!!

#woordenverbinden #kracht #storytelling #liefde #elkaarhelpen #puurschrijven #wedoenhetsamen