Ik heb je niet meer nodig en laat je los. Dat is heel fijn en doodeng tegelijk. Want afscheid nemen van iets waar ik gewend aan ben, vind ik heel moeilijk. Waarom? Omdat ANGST, mijn grote en vaak slechte raadgever, zich er dan altijd even mee bemoeit. ‘Zou je het nou wel doen Marloes?’

Donker en leeg

Ik ben je gaan slikken, omdat ik toen niet verder kwam. Ik was te lang over mijn eigen grenzen heen gegaan. In een baan, waarin ik goed functioneerde, maar waarin ik niet gelukkig was en die me veel energie kostte. Ik viel uit met fysieke klachten. Daarna werd het donker en leeg, terwijl ik juist zo graag verder en vooruit wilde. Heel moeilijk en frustrerend vond ik het, dat het me niet lukte. Ondanks mijn sterke wil en grote inzet. Ik vond het doodeng om je toe te laten in mijn leven. Voor anderen veroordeel ik je absoluut niet. En vind ik het juist geweldig dat je bestaat en kunt helpen. Voor mezelf wel. Ik schaamde me voor je en vond je ook eng. Het idee alleen al, dat ik dan niet meer 100% zelf in control was.

Gek of ziek?

De eerste stap om een afspraak met je bijbehorende arts te maken, was groot voor me. Het gaf me toch een etiket vond ik. De afspraak zelf was een openbaring. Geen geitenwollen sok tegenover me. Integendeel, een leuke vlotte man en een verhelderend gesprek met humor. Waarna ik tot inzicht kwam dat ik niet gek of ziek was, maar dat ik mezelf te vaardig heb gemaakt in piekeren. En dat piekeren mij heel veel tijd en negatieve energie kostte die niets opleverde. Wat zou er gebeuren als ik die tijd en energie overhield voor andere dingen? Wauw, het idee van die ruimte gaf me direct een hoera-gevoel. Nog zonder te weten wat daarvoor in de plaats kwam.

Doorbijten

Het opbouwen van je dosering viel me niet mee. Sterker nog, ik vond je vreselijk en kon haast niet geloven dat je me echt meer ruimte en energie ging geven. En nee, ik verwachtte niet dat jij alle wonderen zou gaan verrichten. Ik geloofde wel heel sterk in onze samenwerking. De vriendelijke arts gaf mij het vertrouwen, dat ik echt even moest doorbijten in de opbouwfase. Mijn drive hielp me om door te zetten en het lukte inderdaad. Na vier weken voelde ik het eerste lichtpuntje. En kon ik mijn spanning loslaten en vertrouwen op het proces, waarin ik al onderweg was.

Gouden combinatie

Jij hebt me heel goed geholpen om dat hardnekkige piekeren, waarvoor ik zomaar een Koninklijke onderscheiding had kunnen krijgen, stukje bij beetje te verminderen. Jij en de gesprekken met mijn psychologe waren een gouden combinatie. En hebben ervoor gezorgd dat ik dichter bij mijn gevoel en intuïtie ben gekomen. En nu veel meer van daaruit leef, durf en doe.

Eeuwig dankbaar

Ik ben geen betere of andere versie van mezelf geworden. Maar de versie, zoals die er al was. Die van binnenuit verder is gaan bloeien. Brrrr, toch een kleine huivering hoor. Want man, wat was dat soms spannend en voelde ik me op momenten teer en kwetsbaar. Dit grote, mooie groeiproces heb ik kunnen doormaken met jouw steun. En daar ben ik je eeuwig dankbaar voor. Je was er voor me en gaf me ruimte en vertrouwen. Dat is wat je me teruggaf voor het piekeren!!

Er is al veel meer openheid over depressie, we weten het nu toch wel zo’n beetje Bram?
‘Dat hoor ik heel vaak inderdaad. De waarheid is dat het nog steeds allesbehalve vanzelfsprekend is om het over je depressie te hebben. Laat staan dat depressie wordt erkend in het bedrijfsleven. De plek die het op de maatschappelijke agenda heeft, klopt niet. Wat het kost aan verzuim, daar zou veel meer aandacht voor moeten zijn.’

Hoe komt dit volgens jou?
‘Een depressie hebben en erover vertellen is gewoon nog niet fashionable. De associatie met een depressie is dat je een zwak en slap type bent. Het wordt nog steeds als een raar en moeilijk iets gezien. Mensen blijven er liever bij uit de buurt en zijn haast bang dat het besmettelijk is. Het is een imago-ding. Een burn-out hebben is ook niet leuk, maar bekt toch makkelijker. Een depressie is een stemmingsstoornis, bij een burn-out ben je uitgeput omdat je zo hard je best hebt gedaan. Dan vind je het leven nog wel leuk en kijk je uit naar een vakantie.’

Het thema dit jaar is werken met een depressie/ psychische gevoeligheid – welke barrières zijn er?
‘Openheid en vertellen hoe het met je gaat, zijn nog zwaar onderbelicht op het werk. Vragen als ‘ben je tevreden met je bestaan, past je werk nog in je leven?’, worden nauwelijks gesteld in functioneringsgesprekken. Bij slecht functioneren kan er van alles spelen, ja ook psychische klachten. Uit schaamte en angst durven we het vaak niet bespreekbaar te maken. Hoe reageert de ander erop? En welke consequenties kan het hebben? Door veel meer openheid kun je dit oplossen en kan er naar het talent van mensen met een psychische gevoeligheid gekeken worden.’

Welke zorgen heb jij vanuit jouw werkveld en expertise?
‘Ons imago is negatiever dan we verdienen. Een verward persoon wordt vaak geassocieerd met een psychiatrisch patiënt. Dit kan ook gewoon iemand zijn die dronken is. De succesverhalen van mensen die goed behandeld worden en herstellen, worden niet actief en weinig naar buiten gebracht. De negatieve verhalen worden vaak (en ten onrechte) uitvergroot neergezet.’